Pao Kun: February 2013

Wednesday, February 13, 2013

Walang Lihim

"Pwede niyo po ba akong kwentuhan bago matulog?"

"Ano ba’ng gusto mong kwento?"

"Gusto ko po ay istorya niyo"

"Sige, iku-kwento ko ang aming istorya ng matalik kong kaibigan"

"Sige po."

"Si Mikko ang aking matalik na kaibigan. Matagal na kaming magkakilala. Mula pa noong kami'y musmos pa lamang lagi na kami magkasama; sa pagkain ng paborito naming sorbetes, sa paglalaro maghapon at maging sa pagligo araw-araw. Sabay kaming natutong magsulat at magbasa. Sabay kaming natutong bumilang at sabay natutunan ang iba pang mga bagay-bagay na itinuturo sa elementarya.

Si Mikko at ako ay hindi naging magkamag-aral pagtungtong ng sekondarya ngunit madalas pa rin ang aming pag-istambay pagkatapos ng klase. Tumatambay kami sa ilalim puno ng mangga hanggang abutin ng madaling araw na gamit lamang ang munting liwanag na nagmumula sa lamparang nakasabit sa sanga. Hindi namin alintana kung anuman ang iniisip ng iba. Matapos ang apat na taon, sabay din kaming nagtapos ng sekondarya. Magkasama sa kalokohan, tawanan at saksi kami sa bawat pag-ibig na nadaanan ng bawat isa. Ang unang pag-ibig, unang halik at unang pakikipagtalik, unang pagkabigo sa pagmamahal, problema sa pamilya ay hindi lingid sa kaalaman naming dalawa. Walang inililihim kumbaga, maging libag sa bawat singit at kuyukot ay alam naming dalawa nung kami'y mga bata pa.

Walang lihim. Iyan ang pangako naming dalawa. Mga salitang iniukit namin sa puno ng mangga. Habambuhay na pagkakaibigan ang sumpaan namin sa isa't isa.

Si Mikko at ako ay sabay na tinahak ang mundo ng kolehiyo. Ako bilang isang nars at siya naman bilang isang inhinyero. Bagamat magkaiba ang aming talakdaan ng pagpasok sa unibersidad ay pinipilit pa rin naming magkita kapag may bakante kaming oras o araw. Kalimitan, isang araw lamang sa loob ng isang buwan kami kung magkita, pero ang araw na iyon ang siyang nagiging pinakamasaya sa lahat. Bawat araw ng pagkikita ay pagbuo ng mga bagong pangarap. Pangarap para sa sarili at pangarap para sa bawat isa.

Nauna ako kay Mikko na makapagtapos ng kolehiyo. Bago siya makapagtapos ay may trabaho na ako. Mas naging mailap ang aming pagkikita. Isa hanggang dalawang beses sa loob ng kalahating taon. Gayun pa man, kagaya ng dati, ang aming araw ng pagkikita ay ang siyang nagiging pinakamasaya sa lahat. May kaunting pagbabago pero batid pa rin niya kung ano ang gusto at kung ano ang ayaw ko. Hindi niya ginagawa ang kanyang mga bisyo lalo na ang paninigarilyo sa harap ko dahil alam niyang may hika ako. Lagi rin siyang may baong medisina para sa akin. Iniisip niya lagi ang karamdaman ko. Matalik na kaibigan ko talaga si Mikko.

Lumipas ang ilang taon ay nagkaroon ako ng kasinatahan at sa huli’y nagpasyang magpakasal sa susunod na taon. Si Mikko at ang aking mapapangasawa ang kasama ko sa pag-aasikaso nito. Kasama si Mikko sa pagtakda ng araw at oras kung kailan ang kasal. Kasama siya sa pagpaplano kung saang simbahan at katulong din namin siya sa paggawa ng listahan ng mga panauhing imbitado. Kasama siya sa pagpapasya kung saan gaganapin ang salu-salo at kung ano ang ihahandang pagkain sa araw ng aking pakikipag-isang dibdib. Ganyan kabuti at talagang maasahan ang matalik kong kaibigan.

Isang taon ang lumipas, dumating na ang araw ng kasal ko. Malapit na magsimula ang seremonya. Handa na ako at ang magiging asawa ko. Ilang minuto na lamang subalit wala pa rin si Mikko. Para na akong alupihang hindi mapakali sa paghihintay sa kanya. Naghihintay na ang lahat ng tao pero hindi ko itutuloy ang kasal na ito kung wala ang matalik na kaibigan ko. Wala akong pakialam sa kahihiyang matatamasa ko kahit mailathala man ito sa peryodiko. Hinanap ko siya sa loob ng buong simbahan, ginala kong parang ahas ang aking paningin at nagtanong-tanong kung siya ay nasaan. May isang batang lumapit at nagsabing bago raw siya dumating ng simbahan, nakita raw niya sa ilalim ng punong mangga ang aking matalik na kaibigan.

Mangiyak-iyak ako sa aking napakinggan. Naglalakad akong patungo sa manggahan habang napapaluha sa sobrang tuwa dahil akala ko ay bibiguin ako ng aking matalik na kaibigan. Sa ilalim ng puno ng mangga, kung saan nakakabit pa rin ang lumang lampara, nakita ko si Mikko. Nakaupo sa damuhan. Nakangiti sa akin habang ako'y papalapit sa kanya. Pinaupo niya ako sa kanyang tabihan.

Si Mikko ang aking matalik na kaibigan. Masayahin pa rin siya. Walang humpay na tawanan at walang hanggang kwentuhan ang aming napagsaluhan sa ilalim ng puno ng mangga. Walang pakialam sa tumatakbong oras. Ito ang unang beses na nagkita kami ngayong taon, at gaya ng dati, ang araw na ito ang siyang pinakamasayang araw sa lahat, isang kasiyahan na hindi mailalarawan kahit kuhanan pa ito gamit ang kamera. Malapit na ang ika-lima ng hapon at ito ang takdang oras kung kailan nakatakda ang seremonya. Parehong oras ng aming pagkikita rito sa ilalim ng puno ng mangga noong kami'y mga bata pa. Biglang nanariwa ang aming masayang nakaraan at nagbalik-tanaw sa makukulay na napagdaanan. Tahimik ang paligid. Pinapikit niya ako. Hinawakan ang kamay at hinalikan sa pisngi at nagbanggit ng mga katagang "Malungkot, pero masaya ako para sa'yo!". Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Napamulat ako at nakita kong siya'y naglalakad papalayo sa simbahan. Hindi ko siya magawang tawagin. Napansin ko lamang ang isang papel na kanyang iniwan sa puno ng mangga. Tinaga niya ng malalim ang dati naming inukit na salita at doon isiniksik ang papel.

Para sa matalik kong kaibigan,

Bata pa lamang tayo ay nahulog na ang loob ko saiyo. Hindi ko saiyo sinabi dahil isang matalik na kaibigan lamang ang tingin mo sa akin. Ayaw ko itong sirain. Umaasa akong mawawala din ang pagtingin ko saiyo kasabay ng paglipas ng panahon. Subalit nagkamali ako. Sa paglipas ng mga araw na hindi tayo nagkikita, mas higit ang pananabik ng puso ko saiyo. Sinibukan kong magtapat saiyo pero kapagkaharap na kita, nawawala ang aking pagkabarako. Naduduwag ako. Sinubukan ko rin ang iba't ibang bisyo at nagbaka-sakaling makalimutan kita subalit bigo pa rin ako. Bawat araw na nagkikita tayo sa ilalim ng puno ng manggang ito, ibang bisyo pa rin ang nagagawa ko, at iyon ang bisyo ng pag-ibig sa'yo. Ang bawat araw kung kailan tayo nagkita ay ang siyang pinakamasaya sa lahat.
Patawarin mo ako dahil naglihim ako sa'yo. Sinira ko ang pangako nating inukit sa punong ito. Ngayong ikakasal ka na, ayaw kong maging parang puta na nagmamalinis at nagtatago ng kasalanan kapag kaharap ka. Ayaw kong madagdagan ang kasalanan ng paglilihim sa'yo.
Ngayong araw ang una at huli nating pagkikita sa taong ito. Masasabi kong ang araw na ito ang siyang pinakamapait, subalit kagaya ng dati, ito pa rin ang pinakamasayang araw sa lahat. Salamat!
Masaya ako para sa'yo.

Nagmamahal mong matalik na kaibigan,

Mikko

'Yan ang istorya ko at ng taong nagbigay sa atin ng magandang buhay. Ang dahilan kung bakit kita isinilang. ‘Yan ang istorya ko at ng iyong ama, si Mikko, ang pinakamatalik kong kaibigan, ang lalaki na siyang una kong minahal, at habang buhay na mamahalin."

Ito ang aking lahok para sa Bagsik ng Panitik 2013 ng Damuhan: Blog ng Pinoy, Tambayan ng Pinoy

Sunday, February 10, 2013

Diary101: Persday

Babala: Ito'y pangyayari lamang sa akin kahapon, Feb. 9.

Yep! First day ng klase ko kahapon bilang isang reviewee.

Last week kasi, Feb. 2, orientation lang ang ginawa tapos uwi agad (sayang pamasahe).

Sa España, Manila ako nagrereview every weekends.

Kahapon, nung nagpahatid ako sa sakayan, tsaka ko lang nakitang andun pala sa sasakyan yung cellphone ko na nawawala nung isang araw! -.-

Pagbaba ko ng Buendia, FX ang sinasakyan ko papuntang Morayta.

Hindi ito ang actual na larawan

Nakakatawa lang, kasi yung matandang driver ng sinasakyan kong FX e ang lakas maglaro sa daan.

Lahat ng nakasalubong naming pedicab e talagang ginigitgit ni manong FX! Dedma lang si manong kahit sinisigawan na sya ng mga pedicab drivers! hahah! Hindi ko maiwasang mapatawa... sinisiko nalang ako ng katabi ko kasi napapalakas ata ang tawa ko kahit pinipigil ko.

Tapos, kapag alam nyang may tatawid sa dadaanan namin, magmi-menor sya, babagalan nya na tipong nagbibigay motibo na "sige madlang people, tawid lang kayo" at habang tumatawid na ang mga tao, bigla nyang bibilisan ang takbo: "takbo takbo sasagasaan ko kayo!" Sabay takot na tatakbo naman yung mga taong tumatawid. hahaha!

At hindi pa jan natatapos ang moment ko kasama si manong.

Nung pumara na ko sa tabi, binuksan ko ang pinto sa kaliwa dahil dun ako nakaupo.
Hindi naman ito naka-child lock. Means okay lang na buksan. Wala din namang sasakyang dumadaan sa tabihan ko.

Pagkabukas ko ng pinto, sumigaw si manong! "TEKA! wag mong buksan yan!"

Nagulat ang mga pasahero ng FX maliban ata sakin na nung mga oras na yan e natatawa pa rin ako.

Bumaba sya at sinara ang binuksan kong pintuan, at binuksan nya ito ulit saka kame ibinaba.

Ang gusto lang ata ni manong, sya ang magbubukas ng pinto para sakin! lol

Pagdating naman sa class room, exam agad. Agad-agad! Kainis lang kasi wala pa naman kaming alam. Kaya hindi ko nalang pinasa ang papel ko. lol!

Kapag umuuwi naman, sa Recto Station kame nasakay.

Pinuntahan ko at ng dalawa kong sidekick ang Enriquez Art supplies.
At napaWOW ako sa mura ng mga materials don.

Nakabili rin ako ng canvas.
Gusto ko matuto mag-acrylic. Wala lang!

At bago naman ako deretsong umuwi sa aming bahay...

I feel so special (*with tears) nung may dumalaw saking artista kahapon sa Calamba at nagbigay ng kwentuhan at (eto talaga) pansit habhab all the way from Q! :)

Not just one, but two Pansit habhabs with Espasols
Nung nagkita kame gusto ko na habhabin! haha!

Salamat, John Lloyd Cruz! :D

Salamat sa dalaw (may sakit?) at masayang kwentuhan!
Sa uulitin! Bale sa Feb 15 yun no? hahaha!

Pagbabanta: Pag hindi ka dumating, may iba talagang makakarating. Hohoho!

***

At jan po nagtatapos ang aking maligayang araw kahapon. Bow!

Ciao!

Monday, February 4, 2013

Disappointment x Faith

Lahat ng tao nakakaranas ng disappointment o pagkadismaya. Ang dahilan? Pagkabigo sa isang bagay na lubos nating inaasahan. Pagkadismaya sa bagay na akala natin kaya nating gawin, pero hindi pala. Pagkadismaya sa taong inaasahan nating nariyan pagkailangan natin sila, pero wala pala.

“Blessed is he who expects nothing, for he shall never be disappointed.”

― Alexander Pope

Pwede nga kayang hindi tayo mag-expect kagaya ng sinabi ni Alexander Pope? Siguro pwede pero mahirap. Napakahirap.

Kahit sa mga maliliit na bagay lang maari tayong makaranas ng simpleng pagkadismaya. Pero minsan, ang simple, lumalala.

"...and the only thing we know is things don't always go the way we plan"

- We Are One [Lion King II]

Exams: Yung feeling na alam mong pasado ka kasi nag-aral ka nang mabuti at nasagutan mo ang lahat ng mga tanong. Pero matapos ma-checkan yung papel mo, bagsak ka. Tsk tsk! Bakit? Dahil sa carelessness. Hindi mo pala nabasa ang instruction dahil sa sobrang excitement mo. Kaka-disappoint diba? Pero hindi ba't mas nakaka-disappoint yung magdamag kang nag-aral pero iba yung lumabas sa exam? Badtrip!

(Looking at the bright side, buti nga ikaw nakapag-exam at may grade, yung iba bumabagsak dahil walang pang tuition.)

Pag-ibig: Yung feeling na akala mo magiging kayo na, pero busted ka pala! Sakit sa puso di ba? Sa tagal-tagal ng panliligaw na ginawa mo at sa laki ng nagastos mo e mauuwi sa wala. Lahat ng pagod at sakripisyo napunta lang sa wala. Disappointed ka ngayon kasi sinasabi mong umasa ka dahil pinaasa ka. Pero kung titingnan mong mabuti... "ligaw" nga diba? Ligaw! Ibig sabihin nasa kalagitnaan ka pa rin ng judgment. Hindi porke pinayagan kang manligaw at ang sweet-sweet nyo na e ibig sabihin magiging kayo na sa huli. Hindi ka "pinaasa", ikaw lang ang sobra kung umasa.

(Looking at the bright side: buti nga ikaw pinayagan manligaw, yung iba, hindi pa nakakapanligaw busted na.)

Nakakadisappoint din yung ikaw nalang ang single sa tropahan nyo. Tapos makikita mong ang saya-saya at sweet-sweet sa mga pictures nila. Sighs. (-.-)

(Looking at the bright side: Wala kang ibang gagastusan kundi ang sarili mo. Bawas stress na din for the mean time.)

Kaibigan: Andun ka pagkailangan ka nila. A-absent ka pa sa trabaho o sa iskwela para lang damayan sila sa problema. Ang problema nila ay problema mo rin. Pero nung ikaw na ang may kailangan sa kanila... nasaan sila? Busy. Hindi man lang makaalala. Hindi ka magawang puntahan o tawagan man lang kapag ikaw ang nangangailangan. Parang hindi ka na kilala matapos mo silang tulungan. Nakaka-disappoint yung mga taong inaasahan mo tapos wala. Yung iba naman, plastik! Ang bait-bait pagkaharap ka, tapos kung ano anong pinagsasasabi sayo pag nakatalikod ka na. Hindi lang yan nakakadisappoint, nakakabadtrip talaga sadya. Hahaha!

(Looking at the bright side: at least naging mabuti kang kaibigan sa kanila, wala silang maiisumbat sayo. Alam mo na ngayon kung sino ang tunay at kung sino ang hindi.)

Marami pang iba. Sa trabaho, pamilya, kalusugan at iba pang mga gawain na hindi ko na maiisa-isa. Gusto nyo bang dagdagan? Sige lang!

.
.
.
.
.
.

Ayan! Dyan tayo magaling. Sa pagbibilang ng mga bagay na nakaka-disappoint satin, imbes na magbilang ng blessings na natatanggap natin. Pero minsan naisip na din ba nating nakakadisappoint tayo ng ibang tao? Minsan di natin sinasadya, minsan naman akala natin yung ginagawa natin ay tama kaya tuloy-tuloy pa rin tayo. Hindi natin alam, nakakadisappoint na pala tayo ng ibang TAO at minsan ...

FAITH: Tayo, gano ba katatag ang pananalig natin? Mabigyan lang tayo ng mga pagsubok gaya ng mga nabanggit sa itaas e laglag agad ang faith natin. "Lord, bakit ako pa? Bakit sa pamilya ko pa? Bakit mo ko pinaparanas ng ganito?!" Galit na galit tayo. Kung titingnan natin, hindi tayo naiiba sa mga taong kina-di-dismayahan natin. Tinatawag at kinakausap lang natin Siya pagkailangan natin ng tulong o kapag may problema tayo. Pero kapag solved na, wala na. Pasalamat nang kaunti, pagkatapos nyan limutan na ulit. Nakakalimutan na natin Sya. Sino ngayon ang dinidismaya natin? Hindi kaya yun ang dahilan kung bakit tayo nakakaranas ng ilang pagsubok? Ipagpasalamat natin ang kahit simpleng paggising natin bawat araw dahil hindi lahat ay nakakaranas ng ganyan. Huwag na nating hintaying tapikin Niya tayo para lang Siya ay maalala natin. ;)

Oh, reflect! :)

Pao Kun's Thought 101:

Hindi 2D ang buhay natin. Huwag natin itong tingnan sa iisang anggulo lang. Marami itong views and angles na mapagpipilian. Always look at the brighter side of the story.

Friday, February 1, 2013

Flowers For You

Whew! At last!

The first artwork/masterpiece I made using stippling technique [I already tried it in a minute mini-sketch for practice though].

I put this in an Online Auction last night and to my surprise, one of my co-bloggers bid the highest price whose bet is $100. I am very happy to introduce to you the highest bidder, none other than the Hot&Chili Pancit Canton lover miss Gracie of Gracie's Network! Congratulations! :)

Lilies in Vase
Technique: Stippling Technique
Medium: Ink
Size: 10 x 12 inches
Duration: 1 night, 2 mornings [11 hours compressed time]

Ate Gracie, as promised, flowers for you! Hope you like it! I'll hand it over on October (when you get back here in Phils). I hope you do not mind but I want to hang this in my wall for the mean time... Please? :)

Stippling is the creation of a pattern simulating varying degrees of solidity or shading by using small dots.

Have a nice day everyone! God bless!

Want to check out more of my artworks? Click HERE.

***

We have a unified vision to take the Blogging experience to the next level by fulfilling our mission to share our heartfelt support to the less fortunate.

So follow @iheartPBO on twitter, and please like our PBO Fan Page on Facebook.

It doesn't matter what our beliefs are, where we come from, what color our skin is, what our gender is, if we work hard with others, never give up and love a lot we can absolutely do anything.

Disclaimer: The auction thing was just made up.